تأثیر ماندگار و قابل ملاحظه فضاهای علمی و آموزشی بر رشد و تعالی شخصیت و اخلاق حرفه ای طلاب بر کسی پوشیده نیست. جایگاه والا و برجسته اساتید در پرورش علمی و روحی طلاب، ضرورت پرداختن به شیوه های تقویت و افزایش میزان اثربخشی اساتید را در کلاس های آموزشی دوچندان می نماید.بازنمایی رابطه استاد و شاگردی در قالب رابطه ی خشک و متصلب، از بالا به پایین و عمدتاً یک سویه در فرهنگ آموزشی ما، سبب شده است که قوانین نانوشته ای نظیر ایجاد و حفظ فاصله بین اساتید و طلاب، تدریس مونولوگ اساتید، تمرکز بر تدریس صرف کتب آموزشی و مواردی نظیر این ها، موانع شکل گیری فضای گفتگومحور و تعاملی اثربخش بین اساتید و طلاب شود و از این رهگذر میزان اثربخشی ماندگار اساتید بر رشد ذهنی و اخلاقی طلاب کاهش یابد.
با ایجاد و تقویت روابط اثربخش بین طلاب و اساتید می توان نقش مهم و حیاتی دوره عالی در پیشرفت جامعه، با هدف تعمیق مباحث علمی و اهمیت توجه به روابط بین فردی و مهارت های ارتباطی را در بهبود فرایند آموزشی نمایان ساخت .
ویژگی های اساتید برتر در ارتباط با چگونگی آمادگی آنان پیش از آغاز کلاس درس، انتظارات آنان ازطلاب، چگونگی اداره ی کلاس و…، چشم انداز جدیدی بر مخاطب می گشاید که در آن شکل گیری رابطه اثربخش و صمیمانه، به گونه ای که علاوه بر آموزش، تربیت اخلاقی و تهذیب طلاب را نیز در بر بگیرد، ارزشمند و دارای اهمیتی دوچندان است.
آن چه در این راستا محل توجه اساتید می باشد:
- دانش، ساختنی است، نه دریافت کردنی.
- الگوهای ذهنی به آهستگی تغییر می کنند.
- پرسیدن بسیار مهم است؛ سوؤالات کلیدی و ویژه ی هر درس که پیش از ورود به کلاس، لازم است به آن ها بپردازند، کدام است؟
- حائز اهمیت بودن امری حیاتی است.
- چه چیز تشویق کننده و چه چیز دلسرد کننده است.
- چگونگی ایجاد محیط یادگیری طبیعی و انتقادی ؛ که طلاب را به طور مداوم با این سؤال که “سؤال بعدی چیست؟” رها می کند و موجب می شود فعالیت اندیشه ورزانه طلاب در خصوص حل مساله تقویت شود.
- ارزیابی مستمر از خود و طلاب.